Over Nederlandse media en 'leugenachtige kwaadsprekerij'

23-10-2018

Yvonne Keuls beschrijft in haar boek ‘Annie Berber en het verdriet van een tedere crimineel’ (1985) hoe een Haagse rechter zich vergreep aan de jongens die hem werden toevertrouwd. In 2010 en 2011, rond haar 80e verjaardag, maakte zij zich nog kwaad over ‘de godvergeten arrogantie’ binnen de Haagse rechtbank en over ‘de lafheid van politici en Justitie’. Want niet Rueb, maar Keuls werd naar aanleiding van het boek belasterd en bedreigd. In 2014 sprak Keuls er nog eens over, dit keer bij Omroep Max. Nu, weer 7 jaar later, blijkt uit een documentaire van Omroep West dat het allemaal nóg erger was. Niet alleen liet Rueb ‘gewoon met een dienstauto van Justitie kindertjes ophalen waar hem het welgevallig oog op was gevallen’, ook van zijn eigen kinderen kon hij niet afblijven.

Keuls werd bedreigd, de aangiftes tegen Rueb werden geseponeerd. Hij ging na verschijning van Keuls' boek vervroegd, maar eervol met pensioen. Keuls werd als lasteraar afgeschilderd. Net als Jan Poot vele jaren later, toen hij op basis van concrete signalen van klokkenluiders en zelfs getuigenverklaringen onder ede de doofpotcultuur bij Justitie probeerde te breken. Maar ook Demmink werd met alle égards uitgezwaaid en is zelfs tot de dag van vandaag een geziene gast in hoge kringen.

De levens die zijn kapotgemaakt zijn het blijkbaar niet waard de Nederlandse rechtsstaat tot de orde te roepen. Pedofielen in machtsposities houden stand doordat mensen "elkaar handen boven het hoofd houden, elkaar dekken", zoals Yvonne Keuls stelt. Pas na hun dood eindigen dergelijke boeven nog wel eens aan de schandpaal: denk aan menig Rooms-Katholiek geestelijke, de BBC-presentator Jimmy Savile of de Britse oud-premier Heath.

Dat dergelijke praktijken bij leven, als het er nog toe doet, worden toegedekt is niet alleen te danken aan de –door Demmink met zorg geselecteerde en kort voor zijn afscheid benoemde– top van Justitie. Ook de 'kwaliteitsmedia' in Nederland zijn hieraan schuldig. In plaats van graven naar bewijs en het ontmaskeren van chantabele topfiguren binnen onze rechtsstaat, maakt men degenen die dat wél doen nota bene zwart. Yvonne Keuls heeft dat ervaren. En ook Jan Poot, die zelfs na zijn overlijden in NRC en De Volkskrant nog werd beschuldigd van het voeren van een lastercampagne tegen Demmink.

Laster is 'leugenachtige kwaadsprekerij'. Deze site heeft in pogingen de Demmink Doofpot te openen gebruik gemaakt van gedocumenteerde meldingen van klokkenluiders, getuigenverklaringen onder ede (door een oud-hoofdofficier van Justitie nog eens bevestigd, nog wel tegenover NRC zelf!), documenten die bewijs leveren voor veronderstelde misstanden, politici wie de mond wordt gesnoerd en het schaarse journalistiek onderzoek dat wel grondig is én tastbaar resultaat oplevert. Wie dat als een lastercampagne afdoet, maakt zich schuldig aan leugenachtige kwaadsprekerij.

‹‹ Naar het overzicht

Reageer