"50 Shades of D.": voor wie het nog steeds niet wil geloven, 50 artikelen over Demmink

26-03-2013

De Nederlandse 'mainstream media' brengen, naast het algemene wereldnieuws en de nodige marginale berichten over BN'ers, veelvuldig berichten op hun voorpagina's over schokkende zaken als kindermisbruik, onethisch gedrag van ambtenaren of bestuurders, (onjuiste of onhandige) uitspraken van politici, misstanden bij de overheid, etc. Daar zijn onafhankelijke media voor, zou men denken. Hoe eigenaardig is het dan, dat die media zwijgen over een zich al jarenlang voortslepende zaak die al die elementen in zich draagt: de hoogste justitie-ambtenaar tegen wie zich beschuldigingen van kindermisbruik en onethisch gedrag hebben opgestapeld, waarover politici en bestuurders aantoonbaar hebben gelogen of de andere kant op gekeken, terwijl zich rond deze hele affaire een aaneenschakeling van misstanden heeft afgespeeld bij het Nederlandse ministerie van Justitie en talloze organen die daarmee verbonden zijn? Slechts één klein medium houdt dapper stand en schrijft als enige consequent over alle ontwikkelingen in deze zaak, waar de andere Nederlandse media volstrekt onbegrijpelijk de ogen sluiten en er het zwijgen toe doen: het Katholiek Nieuwsblad.

De zaak Demmink gaat vele jaren terug. Demmink werd in 2002 benoemd tot secretaris-generaal van Justitie, de hoogste ambtelijke functie bij dit ministerie. Zijn benoeming was opmerkelijk want hij was bepaald niet van onbesproken gedrag, zijn pedofiele geaardheid was een bekend gegeven en in zijn vorige functie, directeur-generaal Internationale Aangelegenheden en Vreemdelingenzaken, was er al voldoende voorgevallen om hem voor deze functie onomwonden te passeren. Zo was zijn naam in verband met misbruik van minderjarigen opgedoken in politie-onderzoeken, en had hij zich in bedenkelijk intensieve mate bemoeid met het zgn. Rolodex-onderzoek, in het kader waarvan de toenmalige BVD ook de nodige meldingen binnenkreeg over Demmink's strafbare seksuele escapades.

Wat heeft Donner bezield
Bij zijn benoeming onderzocht de AIVD 'ongeveer 40 geruchten over de levenswandel van Demmink'. De MIVD, de zusterdienst bij Defensie, had op grond hiervan eerder zijn benoeming als SG op dát departement tegengehouden. Zijn voorganger Harry Borghouts verzette zich hevig tegen zijn benoeming, maar minister Donner drukte de aanstelling van Demmink erdoor alsof zijn eigen leven ervan afhing. Wat bezielt een minister van Justitie om zo iemand aan het hoofd van zijn departement te benoemen? De topman van Justitie moet van onbesproken gedrag zijn, zou men aannemen.

Met regelmaat bleef Demmink in opspraak komen. Nieuwe aanklachten wegens seksueel misbruik. Een schandaal met meer dan € 18.000 aan declaraties voor eten en (veel) drank, zonder schriftelijke verantwoording. Publicaties over bezoeken aan het Eindhovense Anne Frankplantsoen met zijn dienstauto, en de daaruit voortvloeiende onbetamelijke contacten op de achterbank. En het onder druk zetten van Nederlandse media die na diepgaand onderzoek naar Demmink op de valreep voor publicatie plotseling, en anders onverklaarbaar, besloten de berichtgeving achterwege te laten. Elk afzonderlijk incident zou voldoende zijn om een bewindspersoon te laten aftreden, een zwemleraar in de cel te laten belanden of iedere andere burger te laten ontslaan door zijn werkgever en uit zijn woning te laten verdrijven door woedende buurtbewoners.

Mondjesmaat brachten de MSM toch eens een bericht over Demmink, zoals het AD in oktober 2012. Nieuwe feiten over Demmink's contacten met jongenspooiers in de jaren '80 leidden ertoe dat Demmink's door de Staat gefinancierde topadvocaat een bodemprocedure aankondigde. Juridische stappen werden echter pas gezet toen een speciaal opgerichte stichting voor onderzoeksjournalistiek zich met de zaak ging bemoeien. Want ondanks de stortvloed aan beschuldigingen heeft Demmink altijd alles langs zich heen gegaan en nooit enige poging gedaan zijn onschuld aan te tonen. Wel is bij justitie veel gebeurd om zijn schuld niet aantoonbaar te maken: reisdocumenten over zijn bezoeken aan Turkije, bijvoorbeeld, werden om vage redenen allemaal vernietigd.

Het ene na het andere medium heeft zich het zwijgen laten opleggen. En ook de politiek: als eens een enkeling Kamervragen durft te stellen, laat die zich al snel met een kluitje in het riet sturen. Zelfs grote ophef in de Verenigde Staten van Amerika, een hoorzitting van het Amerikaanse congres, demonstraties in Washington en New York: de Nederlandse media én politiek doen nog steeds of hun neus bloedt. De bladen die prat gaan op de meest sensationele voorpaginaverhalen, hebben over Demmink nooit –of vanaf enig moment niet meer– durven schrijven. Dat kan alleen maar het gevolg zijn van grote druk, niet van het edele beginsel 'iemand is onschuldig zolang zijn schuld niet is aangetoond'. Toen CDA Tweede Kamerlid Pieter Omtzigt het recent wél aandurfde om de zaak Demmink weer op de agenda te krijgen, werd hij al snel door de oud-justitieministers Hirsch Ballin en Donner onder druk gezet daar onmiddelijk mee op te houden.

Wie nog steeds denkt dat Demmink het slachtoffer is van een of twee geruchten van rancuneuze individuen, zou eens de tijd moeten nemen voor de 50 artikelen die in een bestek van nog geen 5 maanden zijn verschenen op de website van Katholiek Nieuwsblad. Noem deze artikelen gerust '50 shades of D.': de affaire-Demmink is er ranzig genoeg voor!

‹‹ Naar het overzicht

Reageer